MUZEJ VAVILONSKE PRINCEZE ENIGALDI

NAJSTARIJI MUZEJ NA SVETU – MUZEJ VAVILONSKE PRINCEZE ENIGALDI

.

Godine 1925., arheolog Lionard Vuli otkrio je zanimljivu kolekciju artefakata, dok je iskopavao vavilonsku palatu. Oni su poticali iz različitih doba i sa različitih mesta, a ipak su bili pažljivo organizovani i čak označeni etiketama. Vuli je otkrio prvi muzej na svetu.

Lako se zaboravlja da su ljudi antike takođe proučavali istoriju – Vavilonci koji su živeli pre 2500 godina su bili u stanju da gledaju milenijumima unatrag na pređašnje ljudsko iskustvo. To je uparavo ono što čini muzej princeze Enigaldi tako izuzetnim. Njena kolekcija je sadržavala kuriozitete i artefakte koji su za nju bili tako drevni, kao što je nama pad Rimskog Carstva. Međutim, to je takođe bio i strašan simbol umiruće civilizacije, koju je progutala sopstvena ogromna istorija.

…

Arheolog

.

Muzej princeze Enigaldi je samo jedno od značajnih otkrića Lionarda Vulija, koji se smatra jednim od prvih modernih arheologa. Rodio se u Londonu 1880. godine i studirao na Oksfordu, pre nego što je postao pomoćni čuvar u školskom Ashmolean muzeju.

Upravo tu je Artur Evans, takođe poznati arheolog, po svom radu koji se ticao Minojske civilizacije na grčkom ostrvu Kritu, odlučio da Vuli može biti od koristi na polju arheologije, te ga je poslao u Rim, da otpočne svoju profesionalnu karijeru. Iako je Vuli gajio višegodišnje insteresovanje za iskopavanja, imao je vrlo malo iskustva kako da ih zapravo sprovede.

Ostavljen je da proučava mnoge tehnike i pristupe do kojih je sam došao i koji su se pokazali veoma uticajnim medju budućim arheolozima. Neposredno pred izbijanje Prvog svetskog rata, iskopavao je drevni, Hetitski grad Karkemiš, zajedno sa svojim mlađim kolegom T. E. Lorensom, koji će kasnije zameniti svoju karijeru arheologa za mnogo poznatiju ulogu, ulogu Lorensa od Arabije.

Potvrda Vulijevog kredibiliteta je ustvari usledila nakon iskopavanja na mestu drevnog Mesopotamskog grada Ura. Počevši od 1922. godine, Vuli je pronašao ostatke ogromnog drevnog grada – države koja je trajala hiljadama godina, od drevne Sumerske civilizacije 3000. godine pre nove ere, pa do Novo-Vavilonskog carstva 500. godine pre nove ere. Jedno od najvećih otkrića, možete ga nazvati sumerskim ekvivalentom grobnice Tutankamona, bila je grobnica Šubad, žene koja je imala ogroman uticaj u 27-om veku Sumera, a čija je grobnica ostala netaknuta tokom 4600 godina. Upravo otkriće nečega sa samog kraja postojanja Ura, je ono što nas ovde konkretno zanima. Zbog toga ćemo preći pravo na reči samog Lionarda Vulija.

.

Otkriće

.

U svojoj knjizi ”Ur Haldejski” Vuli nabraja svoja iskopavanja kompleksa palate u Uru. Ova jedinstvena palata potiče sa samog kraj istorije ovog grada-države, neposredno pre prisvajanja njegove teritorije od strane Persijskog carstva i iznenadnog napuštanja grada oko 500. godine pre nove ere. To je bilo vreme Novo-Vavilonskog carstva i dok je Vavilon bio prestonica carstva, tadašnji grad Ur je bio još uvek važan kako zbog svoje strateške lokacije u blizini Persijskog zaliva, tako i zbog toga što je nekada bio moćna sila. Kao što je Vuli objasnio u svojoj knjizi, on i njegov tim su bili prilično uvereni da iskopavaju Ur iz njegovog poslednjeg perioda, zbog čega su artefakti koje su oni našli u jednoj poslednjoj odaji bili ”bez konteksta”:

”Iznenada radnici su okrili ovalni kamen sa crno obojenom gornjom površinom, koja je bila prekrivena reljefnim urezima, a njegove strane su nosile natpise; to je bio granični kamen, sudeći prema njegovom mestu nalaza, sa navodom kako je on po zakonu došao u ruke posednika i sa strašnom kletvom da bi onaj koji ukloni kamen svog suseda, znao da naj taj način uništava i briše značaj zapisa. Ovaj kamen je pripadao Kasitskom periodu iz oko 1400. godine pre nove ere. Veoma dirljiv je bio fragment statue, deo ruke ljudske figure, na kojoj je bio natpis pažljivo ukrašen, da bi se očuvao natpis. Ime na statui je bilo Dungi, koji je bio kralj Ura 2058. godine pre nove ere.

Zatim smo našli glineni kamen temeljac kralja Larse iz 1700. godine pre nove ere, kao i nekoliko glinenih tablica iste starosti i veliki votivni kameni buzdovan koji nije imao natpis, ali je bio stariji od 500 godina.

Šta treba da mislimo?

Našli smo na desetine različitih predmeta koji su ležali na očuvanom podu popločanom opekom iz 6. veka pre nove ere, pa ipak je najmlađi od njih bio 700. godina stariji od popločanog poda, a najstariji je imao oko 1600 godina.” Samo u ovoj prostoriji Vuli je otkrio najmanje 1500 godina istorije, pomešane skupa nešto nalik kao kad bi ste vi u svom ormaru našli statuu iz Rimskog perioda i deo srednjovekovne arhitekture. Na neki drugi način ovi objekti nikada se ne bi našli skupa. NEKO je umešao svoje prste u poredak ovih artefakata? Arheolozi nisu mogli da pretpostave koliko davno i u koju svrhu se ovo premeštanje desilo.

.

Muzej – kustos i princeza

.

Ko je bio odgovoran za ovo antičko čudo prepuno još većih antičkih čuda? Ta čast pripada princezi Enigaldi, ćerki kralja Nabonida, posledljeg kralja Novo-Vavilonskog carstva. Kao što je bilo tradicionalano za ćerke mesopotamskih kraljeva, njene primarne dužnosti su bile religiozne prirode, budući da je ona bila Visoka Sveštenica boginje meseca Nane i nadzornica Škole za mlade sveštenice. Oko 530. godine pre nove ere princeza Enigaldi je izgradila svoj muzej. To je nažalost sve što znamo o ženi koja stoji iza prvog muzeja na svetu.

.