RUŠENJE HRAMA SVETOVIDA NA OSTRVU RUJAN (RIGEN)
.
1168. godina – oblak stao nad Arkonom…
Na isti način, kao i dva veka ranije, u bezobzirnom hrišćanskom divljanju uništen je jedan od najvećih naših svetilišta starim bogovima, onaj u Arkoni, na ostrvu Rigen (Rujnu), posvećen Svetovidu (Svetom Vidu), od strane Danaca..
Polabski Sloveni, odani svom bogu Svetom Vidu, kojeg su smatrali i bogom plodnosti i obilja, ali i rata, jer jedno je s drugim neraskidivo povezano, posto su se naši preci za svoju egzistenciju neprekidno morali boriti, prvenstveno protiv germanskih pretenzija, a potom i podmukle invazije ološa i bandita, koji su nastupali ,, u Hristovo ime” , branili su taj posljednji bastion stare vere do zadnjeg čoveka.
Danski kralj Valdemar, koji je u ime judeo-hrišćanske vere, ali i pohlepe, jer Arkona beše mesto na kom su se čuvale mnoge dragocenosti (ratni trofeji su svi bili posvećeni Svetovidu), naposljetku je zauzeo utvrđenje 1168.godine.
Događaj je opisao Saks Gramatik, ne propuštajući priliku da, dakako, kao pravi sledbenik Hrista, pored autentičnih podataka, doda i hrpu izmišljotina.
“Danski kralj Valdemar beše poslao Esberna i Svena, da hram razore. Morali su uzeti željezo, i čuvati se da kip pri padu ne prignječi koga, jer bi tada neznabošci vjerovali da se njihov bog sveti… Idol pade… Hram beše ukrašen purpurnom materijom, koju je vlaga tako iskvarila, da su od nje sve komadi otpadali. Po zidovima hrama bijaše i životinjskih rogova. Najedanput spaziše jednoga zlog duha, kako uteče iz hrama u obliku jedne crne životinje”.
“Narediše stanovnicima, da idol uvežu konopcima i da ga izvuku iz grada. Ali, uslijed kakvog vjerskog straha, oni zapovjediše najamnicima stranim i zarobljenicima, da obore kip boga, misleći, da je bolje, da ova prezrena lica izlože gnjevu njegovom. Vjerovali su da će Nj. Veličanstvo Bog, koga su tako dugo obožavali ljuto kazniti sve one, koji se usude na nj. dići ruke. Čuli su se najrazličniji žagori. Jedni žaljahu, što se njihov bog tako vređa, drugi ga ismijavahu. Najpošteniji, naravno, stiđahu se, što su se dali za tako dugi niz godina zavaravati tako grubim kultom. Idol bi odvučen u polje, gdje ga je grdna gomila svijeta ljubopitno posmatrala. Kad bi u večer, kuhari ga razlupaše, isjekoše u komade, da njima lože vatru. Rujani su zatim morali predati i sve blago, koje bješe posvećeno Svetovidu…”
Oskvrnuvši Svetiliste Božje, osramotivši narod koji ga je podigao i iz čije duhovnosti, mnogo starije i dublje od ovih bezbožnih pljačkaša, Hrišćani učiniše isto sto i u Novgorodu, sa kipom Perunovim. Izbaciše ga iz hrama, okaljaše i raskidaše. Ne, nije se narod smejao, laže hrišćanski fabrikant laži, sledbenik zapravo oca svih laži iz Vatikana, hrišćanskog boga koji nije niko drugi do Sotona, Crnobog, neprijatelj čoveka.
Muškarci su se borili i za njega krvarili, a deca, žene i starci su plakali nad svojim duhovnim praroditeljem čiji je lik, obeščašćen, ležao u prašini…
A hram Svetovida je bio veličanstven, i sam Saks to potvrđuje.
“U njega se ulazi samo kroz jedna vrata. Oko samoga hrama beše dvostruka ograda; spoljna je ograda bila pokrivena crvenim krovom, unutrašnja je sastavljena iz zastora, koje drže četiri konopca, a sa spoljnom ogradom se dodirivaše samo krovom. U zgradi beše grdan idol, mnogo veći nego u prirodi; imađaše četiri vrata i četiri glave, dve spreda i dve s leđa; i spreda i pozadi jedna izgleda da gleda na desnu, a duga na lijevu stranu. Brada je obrijana, kosa ošišana, kao što nose Rujani; u desnoj ruci držaše jedan rog spravljen iz raznih metala; svake godine ga sveštenik puni vinom (ili možda medovinom); i po stanju ovoga pića, on predskazivaše žetvu te godine. Leva ruka drži jedan luk spušten niz telo. Jedna mantija pokriva idolovo telo i spušta se do nogu. Idol beše sagrađen iz raznih drveta i tako vešto spojenih, da se sastavak mogaše primetiti tek posle najtežeg ispitivanja. Noge se opirahu o zemlju, ali se ne vidi kako je za nju bio utvrđen.”
Nakon što je hram razoren i kip Svetovida uništen, a narod podjarmljen i nasilno pokršten, s mačem pod grlom i bakljom nad krovom, sagradiše Hrišćani hram svom kukavnom svecu Vitu, nekom jadniku koji je skončao u vreme čistki Hrišćana za vreme cara Dioklecijana. Snažnog, ponosnog i odvažnog Vida, koji je zauvek ostao u sećanju svih Slovena, pokušale su judejske sluge preimenovati u Vita, hrišćanskog slabića i jadnika, ali nama je i danas svima jasno da ta varka nije i ne može uspeti…
.
ARKONA U VREME NAJVEĆE SLAVE…
.
ARKONA DANAS, turistička atrakcija …
You can follow any responses to this entry through the
RSS 2.0 feed.Both comments and pings are currently closed.